Tensiz kaldım, tenim beni terk etti. Şimdi tehlikelere açık, savunmasız ve kırılganım. Giderken belleğimi de götürdü, doğumuma ait tüm anılarımı, bir çitten atlarken ve avımı parçalarken aldığım yarayı da götürdü. Sütümü, su içtiğim dereyi çaldı. O benim toprağım, belleğimdi. Coğrafyamı ceketinin içine yazdı, sinir uçlarını bakır masalara taşıdı. Kimliğimin öteki yüzüyle, bir yabancı ile baş başa kaldım. Ona projelerimden bahsettim, gelişmenin yararlarını anlatarak baştan çıkarmaya çalıştım. Uzattığım deriyi giydi… Şimdi ben eskisinden daha çıplak kaldım, ten ve deri arasındaki boşluğu doldurmaktan acizim, böylece daha da genişledim, mekânlara taştım. Bu mekânlar gerçekleşmemiş vaatlerle doluydu, gövdemi yerinden eden, evimi enkaza çeviren, dünyayla akrabalığımı çökerten içimdeki yabancının mekânı…………………………………………………………………..
İnci Eviner
İkinci görsel kredit: Nazif Topçuoğlu